SEATTLE – De onlangs gepresenteerde begrotingsblauwdruk voor 2018 van president van de Verenigde Staten Donald Trump stelt grootschalige bezuinigingen op de Amerikaanse ontwikkelingshulp voor, wat een discussie heeft veroorzaakt over de rol van dit soort uitgaven in het verbeteren van de gezondheid en welbevinden van ‘s werelds meest kwetsbare mensen. Deze discussie is belangrijk omdat hulp, wanneer het aankomt op het reduceren van de grootste ongelijkheden op de wereld, er net zoveel– en misschien zelfs meer – toe doet als ooit te voren, om redenen die niet algemeen begrepen worden.
In de afgelopen 25 jaar hebben programma’s voor ontwikkelingshulp een tijdperk van ongekende vooruitgang in de ontwikkelingswereld in gang helpen te zetten. De kindersterfte en extreme armoede zijn gehalveerd. Innovatieve multilaterale partnerschappen zoals het Global Fund en Gavi, the Vaccine Alliance – waarvan de VS de grootste donateur is – hebben miljoenen mensen helpen te redden, omdat ze het lijden onder infectieziekten zoals malaria, hiv en tuberculose hebben verminderd. De Bill & Melinda Gates Foundation heeft de eer gehad om samen te mogen werken met deze initiatieven in het verlagen van de kosten van vaccinaties en andere interventies, en heeft hiermee hun meetbare impact op de wereldgezondheid vergroot.
De ervaring leert dat gezondheid- en ontwikkelingsprogramma’s enorme economische dividenden uitbetalen. Voor elke dollar geïnvesteerd in vaccinaties in de kindertijd bijvoorbeeld realiseren ontwikkelingslanden 44 dollar aan economische winst.
Toch zijn de meeste mensen zich niet bewust van de enorme vooruitgang die de ontwikkelingshulp tot gevolg heeft gehad. In een recente enquête onder 56.409 mensen in 24 landen wist slechts 1 op de 100 dat de mondiale armoede met de helft verminderd is. Meer dan twee derde dacht dat de extreme armoede was toegenomen. Dit soort populaire misvattingen bekrachtigen een pessimistisch narratief dat de begrotingen voor ontwikkelingshulp politiek kwetsbaar laat.
Wat aan het probleem bijdraagt is dat bevolkingen van donorlanden vaak het geldbedrag dat hun overheid aan hulp besteedt overschatten. In de VS bedraagt de ontwikkelingshulp slechts minder dan 1% van het federale budget, en toch vond een recente publieke opinie-enquête dat 73% van de Amerikanen gelooft dat hulp ‘een groot’ of ‘substantieel’ onderdeel van de staatsschuld uitmaakt.
Er bestaat nog een misvatting die het beoordelingsvermogen van donorlanden benevelt: het idee dat hulp aan ontwikkelingslanden een daad van pure gulheid is, zonder merkbare voordelen voor de donor. In werkelijkheid is precies het tegenovergestelde het geval. Het is in het grootste belang van geavanceerde landen, zowel qua veiligheid als economie, om ontwikkelingsprogramma’s te helpen financieren.
Zonder de financiering van ontwikkelingshulp kunnen groeiende armoede en instabiliteit ontwikkelde landen meezuigen in conflicten ver weg en deze instabiliteit naar hun voordeur brengen, in de vorm van immigratie- en vluchtelingencrises, zowel als van pandemieën. In contrast hiermee kan hulp wanneer deze wordt gebruikt om stijgende inkomens in ontwikkelende economieën te ondersteunen exportgeoriënteerde banen in eigen land creëren. Van de top-15 handelspartners van Amerika – zelfvoorzienende landen die goederen en diensten uit de VS consumeren – zijn er 11 voormalige ontvangers van ontwikkelingshulp.
En nog veel meer ontwikkelingslanden nemen hun toekomst in eigen hand. Ze dragen meer bij aan hun eigen ontwikkeling door middel van binnenlandse publieke programma’s ondersteund door slim belasting en fiscaal beleid. En ze geven hoge prioriteit aan investeringen in cruciale sectoren, waaronder onderwijs, basale gezondheidszorg, en een verhoogde landbouwproductiviteit – de bouwstenen van een zelfvoorzienende en welvarende toekomst. Private bedrijven en kapitaal breiden hun rol in ontwikkelingsprogramma’s ook verder uit.
Toch blijft donorhulp voor nu essentieel om de gaten in binnenlandse financiering te dichten, om falen van de markt aan te pakken, en om meer investeringen uit de private sector aan te trekken. En vergis je niet: ondanks de enorme winst in de afgelopen decennia moet er nog steeds veel werk verzet worden om de vooruitgang op het gebied van gezondheid en ontwikkeling in stand te houden.
Meer dan een miljard mensen leven nog steeds van minder dan een dollar per dag. Elk jaar sterven er meer dan drie miljoen baby’s in de eerste levensmaand. Het aanpakken van deze en andere aanhoudende problemen – die onderdeel zijn van de ambitieuze reeks van gezondheids- en ontwikkelingsdoelen die de Verenigde Naties voor 2030 gezet hebben, als onderdeel van de Sustainable Development Goals – zouden virtueel onmogelijk worden zonder een gecontinueerde ontwikkelingshulp.
Hiermee is niet gezegd dat de bestaande hulpprogramma’s perfect zijn. In tegendeel, we moeten alert blijven dat we ze voortdurend verbeteren. Maar klachten dat hulpgelden niet zo effectief gebruikt worden als mogelijk overdrijven het probleem ernstig. De waarheid is dat dankzij een uitgebreide ervaring met het ontwerpen en implementeren van kosteneffectieve hulpprogramma’s niet goed gebruikte financiering maar een minieme fractie van het totaal geïnvesteerd in ontwikkelingshulp vertegenwoordigd.
Het grotere probleem is een gebrek aan informatie. Daarom moeten wij die werkzaam zijn in de ontwikkelingssector hard werken om de communicatie met beleidsmakers en het publiek te verbeteren, door te demonstreren hoe ontwikkelingshulp werkt en de vooruitgang die deze heeft gefaciliteerd te laten zien.
Ondanks de huidige onzekerheid ben ik er optimistisch over dat de vooruitgang in de mondiale gezondheid en ontwikkeling door zal gaan. Omdat ik bijna twintig jaar werkzaam ben geweest in deze twee sectoren, eerst bij de VN en nu bij de Gates Foundation, weet ik dat de zaak voor ontwikkelingshulp helder en overtuigend is. Ik ben er van overtuigd dat de wereld de historische uitdaging van het verminderen van de ongelijkheid in de mondiale gezondheid, het elimineren van extreme armoede, en het opbouwen van een gelijkere wereld niet de rug zal toekeren.
Vertaling Melle Trap
SEATTLE – De onlangs gepresenteerde begrotingsblauwdruk voor 2018 van president van de Verenigde Staten Donald Trump stelt grootschalige bezuinigingen op de Amerikaanse ontwikkelingshulp voor, wat een discussie heeft veroorzaakt over de rol van dit soort uitgaven in het verbeteren van de gezondheid en welbevinden van ‘s werelds meest kwetsbare mensen. Deze discussie is belangrijk omdat hulp, wanneer het aankomt op het reduceren van de grootste ongelijkheden op de wereld, er net zoveel– en misschien zelfs meer – toe doet als ooit te voren, om redenen die niet algemeen begrepen worden.
In de afgelopen 25 jaar hebben programma’s voor ontwikkelingshulp een tijdperk van ongekende vooruitgang in de ontwikkelingswereld in gang helpen te zetten. De kindersterfte en extreme armoede zijn gehalveerd. Innovatieve multilaterale partnerschappen zoals het Global Fund en Gavi, the Vaccine Alliance – waarvan de VS de grootste donateur is – hebben miljoenen mensen helpen te redden, omdat ze het lijden onder infectieziekten zoals malaria, hiv en tuberculose hebben verminderd. De Bill & Melinda Gates Foundation heeft de eer gehad om samen te mogen werken met deze initiatieven in het verlagen van de kosten van vaccinaties en andere interventies, en heeft hiermee hun meetbare impact op de wereldgezondheid vergroot.
De ervaring leert dat gezondheid- en ontwikkelingsprogramma’s enorme economische dividenden uitbetalen. Voor elke dollar geïnvesteerd in vaccinaties in de kindertijd bijvoorbeeld realiseren ontwikkelingslanden 44 dollar aan economische winst.
Toch zijn de meeste mensen zich niet bewust van de enorme vooruitgang die de ontwikkelingshulp tot gevolg heeft gehad. In een recente enquête onder 56.409 mensen in 24 landen wist slechts 1 op de 100 dat de mondiale armoede met de helft verminderd is. Meer dan twee derde dacht dat de extreme armoede was toegenomen. Dit soort populaire misvattingen bekrachtigen een pessimistisch narratief dat de begrotingen voor ontwikkelingshulp politiek kwetsbaar laat.
Wat aan het probleem bijdraagt is dat bevolkingen van donorlanden vaak het geldbedrag dat hun overheid aan hulp besteedt overschatten. In de VS bedraagt de ontwikkelingshulp slechts minder dan 1% van het federale budget, en toch vond een recente publieke opinie-enquête dat 73% van de Amerikanen gelooft dat hulp ‘een groot’ of ‘substantieel’ onderdeel van de staatsschuld uitmaakt.
Er bestaat nog een misvatting die het beoordelingsvermogen van donorlanden benevelt: het idee dat hulp aan ontwikkelingslanden een daad van pure gulheid is, zonder merkbare voordelen voor de donor. In werkelijkheid is precies het tegenovergestelde het geval. Het is in het grootste belang van geavanceerde landen, zowel qua veiligheid als economie, om ontwikkelingsprogramma’s te helpen financieren.
SPRING SALE: Save 40% on all new Digital or Digital Plus subscriptions
Subscribe now to gain greater access to Project Syndicate – including every commentary and our entire On Point suite of subscriber-exclusive content – starting at just $49.99.
Subscribe Now
Zonder de financiering van ontwikkelingshulp kunnen groeiende armoede en instabiliteit ontwikkelde landen meezuigen in conflicten ver weg en deze instabiliteit naar hun voordeur brengen, in de vorm van immigratie- en vluchtelingencrises, zowel als van pandemieën. In contrast hiermee kan hulp wanneer deze wordt gebruikt om stijgende inkomens in ontwikkelende economieën te ondersteunen exportgeoriënteerde banen in eigen land creëren. Van de top-15 handelspartners van Amerika – zelfvoorzienende landen die goederen en diensten uit de VS consumeren – zijn er 11 voormalige ontvangers van ontwikkelingshulp.
En nog veel meer ontwikkelingslanden nemen hun toekomst in eigen hand. Ze dragen meer bij aan hun eigen ontwikkeling door middel van binnenlandse publieke programma’s ondersteund door slim belasting en fiscaal beleid. En ze geven hoge prioriteit aan investeringen in cruciale sectoren, waaronder onderwijs, basale gezondheidszorg, en een verhoogde landbouwproductiviteit – de bouwstenen van een zelfvoorzienende en welvarende toekomst. Private bedrijven en kapitaal breiden hun rol in ontwikkelingsprogramma’s ook verder uit.
Toch blijft donorhulp voor nu essentieel om de gaten in binnenlandse financiering te dichten, om falen van de markt aan te pakken, en om meer investeringen uit de private sector aan te trekken. En vergis je niet: ondanks de enorme winst in de afgelopen decennia moet er nog steeds veel werk verzet worden om de vooruitgang op het gebied van gezondheid en ontwikkeling in stand te houden.
Meer dan een miljard mensen leven nog steeds van minder dan een dollar per dag. Elk jaar sterven er meer dan drie miljoen baby’s in de eerste levensmaand. Het aanpakken van deze en andere aanhoudende problemen – die onderdeel zijn van de ambitieuze reeks van gezondheids- en ontwikkelingsdoelen die de Verenigde Naties voor 2030 gezet hebben, als onderdeel van de Sustainable Development Goals – zouden virtueel onmogelijk worden zonder een gecontinueerde ontwikkelingshulp.
Hiermee is niet gezegd dat de bestaande hulpprogramma’s perfect zijn. In tegendeel, we moeten alert blijven dat we ze voortdurend verbeteren. Maar klachten dat hulpgelden niet zo effectief gebruikt worden als mogelijk overdrijven het probleem ernstig. De waarheid is dat dankzij een uitgebreide ervaring met het ontwerpen en implementeren van kosteneffectieve hulpprogramma’s niet goed gebruikte financiering maar een minieme fractie van het totaal geïnvesteerd in ontwikkelingshulp vertegenwoordigd.
Het grotere probleem is een gebrek aan informatie. Daarom moeten wij die werkzaam zijn in de ontwikkelingssector hard werken om de communicatie met beleidsmakers en het publiek te verbeteren, door te demonstreren hoe ontwikkelingshulp werkt en de vooruitgang die deze heeft gefaciliteerd te laten zien.
Ondanks de huidige onzekerheid ben ik er optimistisch over dat de vooruitgang in de mondiale gezondheid en ontwikkeling door zal gaan. Omdat ik bijna twintig jaar werkzaam ben geweest in deze twee sectoren, eerst bij de VN en nu bij de Gates Foundation, weet ik dat de zaak voor ontwikkelingshulp helder en overtuigend is. Ik ben er van overtuigd dat de wereld de historische uitdaging van het verminderen van de ongelijkheid in de mondiale gezondheid, het elimineren van extreme armoede, en het opbouwen van een gelijkere wereld niet de rug zal toekeren.
Vertaling Melle Trap