CHICAGO – Voorbereid zijn op een pandemie stond twee weken geleden op de agenda van de voorjaarsbijeenkomsten van de Wereldbank en het Internationaal Monetair Fonds in Washington DC, iets meer dan vier jaar nadat de Wereldgezondheidsorganisatie COVID-19 tot wereldwijde pandemie uitriep. Miljoenen mensen stierven en miljarden dollars werden uitgegeven in de tussenliggende periode, maar sommige belangrijke lessen van de pandemie zijn nog steeds niet geleerd.
Eén flagrant voorbeeld is dat lage- of middeninkomenslanden nog steeds niet kunnen investeren in medische tegenmaatregelen voordat ze zijn goedgekeurd. De Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk hebben deze risicostrategie met groot succes toegepast tijdens de COVID-19-crisis. Lage- en middeninkomenslanden hebben dezelfde kans nodig.
Wanneer een pandemie toeslaat, moeten regeringen snel kunnen handelen en zwaar investeren in technologische oplossingen die mogelijk niet bewezen zijn. Tijdens de COVID-19-pandemie bleek het van cruciaal belang om de productie van vaccins uit te breiden terwijl de medische tests nog liepen, in plaats van te wachten op goedkeuring door de toezichthoudende instanties. Met name de VS en het VK investeerden vroegtijdig en aanzienlijk in de ontwikkeling en productie van vaccins en stelden de risicodoses veilig. In ruil voor het dragen van een groot deel van het risico van technologische mislukkingen, stonden deze landen als eerste in de rij toen de vaccins effectief bleken te zijn – een zegen voor de eigen burgers. Maar deze investeringen hielpen ook andere landen door de ontwikkeling en productie van vaccins te versnellen.
Destijds werkte ik bij de Britse overheid en voerde ik analyses uit die de kosteneffectiviteit van risicovolle investeringen lieten zien. Amerika’s Operation Warp Speed bijvoorbeeld, die vanaf december 2020 dertien miljard dollar kostte, zou zichzelf terugverdienen als zij de pandemie met slechts twaalf uur verkortte. Bovendien hadden verhoogde investeringen in de productiecapaciteit de wereldwijde vaccinatie-inspanningen met een jaar kunnen versnellen, wat naar schatting 1,75 biljoen dollar zou hebben bespaard.
We moeten het duidelijk beter doen als de volgende pandemie toeslaat. Zelfs zonder een gecoördineerde wereldwijde investering – een enorme uitdaging – zouden we vooruitgang kunnen boeken. In plaats daarvan toonde onze analyse aan dat het voor individuele landen, waaronder lage- en middeninkomenslanden, kosteneffectief zou zijn geweest om tijdens COVID-19 risicodragend te investeren in een uitgebreide vaccinproductie. Vaccins zouden sneller beschikbaar zijn geweest, minder mensen zouden zijn gestorven en economieën zouden zich sneller hebben hersteld. (Dat gezegd hebbende, hogeinkomenslanden kunnen en moeten het voortouw nemen bij uitgaven voor onderzoek en ontwikkeling, die baat hebben bij coördinatie).
Ik heb een groot deel van het voorjaar en de zomer van 2020 geprobeerd om lage- en middeninkomenslanden over te halen om het voorbeeld van het VK te volgen, maar dat is niet gelukt; de meeste van deze landen hebben geen risicovaccins gekocht. Uit een werkdocument van de Wereldbank bleek dat 60 tot 75 procent van de vertraging in de levering van COVID-19-vaccins aan lage- en middeninkomenslanden te wijten was aan het feit dat ze de aankoopovereenkomsten later ondertekenden dan de hogeinkomenslanden. Hoewel het ongetwijfeld moeilijk is om iets nieuws te doen in een crisis, brachten gesprekken met verschillende belanghebbenden twee problemen aan het licht: politici vreesden beschuldigd te worden van corruptie als het vaccin zou mislukken en instellingen zoals de Wereldbank konden geen leningen verstrekken voor de aankoop van een vaccin dat nog niet bestond.
Om deze problemen te overwinnen, moeten multilaterale ontwikkelingsbanken (MDB’s) financieringsmechanismen opzetten om aankopen met een risico tijdens een pandemie mogelijk te maken, evenals mechanismen voor hogeinkomenslanden om het risico van deze leningen te verminderen. In tegenstelling tot de vaccindonaties en toezeggingen tijdens COVID-19, die te gering van omvang waren en te laat kwamen, zouden deze maatregelen lage- en middeninkomenslanden daadwerkelijk voldoende middelen verschaffen om te reageren op de volgende pandemie.
Wanneer lage- en middeninkomenslanden vaccins, therapeutica en diagnostica moeten kopen op de schaal die nodig is om een pandemie te bestrijden, zijn MDB’s hun enige realistische financieringsbron. Maar de huidige aanbestedingsregels verhinderen de aankoop van deze risicovolle tegenmaatregelen. De regels moeten daarom worden herzien om dergelijke aankopen mogelijk te maken, rekening houdend met de unieke uitdagingen van een wereldwijde gezondheidscrisis. MDB’s kunnen ook samenwerken met belanghebbenden om modelcontracten voor aanbestedingen op te stellen, en kaders voor schadeloosstelling en aansprakelijkheid op te stellen, om processen te stroomlijnen en vertragingen tot een minimum te beperken.
Hogeinkomenslanden kunnen helpen door deze leningen te garanderen voor het geval de kandidaat-vaccins mislukken. Dit zou het financiële risico voor lage- en middeninkomenslanden verminderen en de bezorgdheid van politici over hun mogelijke aansprakelijkheid wegnemen. In ruil voor deze relatief bescheiden last op hun balans kunnen hogeinkomenslanden aanzienlijke investeringen faciliteren die aanzienlijke voordelen voor de wereldwijde gezondheid en grote economische opbrengsten beloven. Tijdens COVID-19 erkenden velen van ons in de Britse regering dat dit een van de meest effectieve manieren was om ons beperkte hulpgeld te gebruiken, en we stelden zelfs een dergelijke maatregel voor, zij het zonder resultaat.
COVID-19 leerde ons dat het ontwikkelen van nieuwe mechanismen midden in een pandemie praktisch onmogelijk is. Internationale beleidsmakers moeten nu de nodige kaders opzetten om ervoor te zorgen dat lage- en middeninkomenslanden bij de volgende pandemie risicovolle medische tegenmaatregelen kunnen kopen om de duur ervan te verkorten en de billijke toegang tot gezondheidszorg te verbeteren. Zoals ons werk aan de Market Shaping Accelerator van de universiteit van Chicago laat zien, riskeert elk uitstel miljoenen levens en biljoenen dollars.
CHICAGO – Voorbereid zijn op een pandemie stond twee weken geleden op de agenda van de voorjaarsbijeenkomsten van de Wereldbank en het Internationaal Monetair Fonds in Washington DC, iets meer dan vier jaar nadat de Wereldgezondheidsorganisatie COVID-19 tot wereldwijde pandemie uitriep. Miljoenen mensen stierven en miljarden dollars werden uitgegeven in de tussenliggende periode, maar sommige belangrijke lessen van de pandemie zijn nog steeds niet geleerd.
Eén flagrant voorbeeld is dat lage- of middeninkomenslanden nog steeds niet kunnen investeren in medische tegenmaatregelen voordat ze zijn goedgekeurd. De Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk hebben deze risicostrategie met groot succes toegepast tijdens de COVID-19-crisis. Lage- en middeninkomenslanden hebben dezelfde kans nodig.
Wanneer een pandemie toeslaat, moeten regeringen snel kunnen handelen en zwaar investeren in technologische oplossingen die mogelijk niet bewezen zijn. Tijdens de COVID-19-pandemie bleek het van cruciaal belang om de productie van vaccins uit te breiden terwijl de medische tests nog liepen, in plaats van te wachten op goedkeuring door de toezichthoudende instanties. Met name de VS en het VK investeerden vroegtijdig en aanzienlijk in de ontwikkeling en productie van vaccins en stelden de risicodoses veilig. In ruil voor het dragen van een groot deel van het risico van technologische mislukkingen, stonden deze landen als eerste in de rij toen de vaccins effectief bleken te zijn – een zegen voor de eigen burgers. Maar deze investeringen hielpen ook andere landen door de ontwikkeling en productie van vaccins te versnellen.
Destijds werkte ik bij de Britse overheid en voerde ik analyses uit die de kosteneffectiviteit van risicovolle investeringen lieten zien. Amerika’s Operation Warp Speed bijvoorbeeld, die vanaf december 2020 dertien miljard dollar kostte, zou zichzelf terugverdienen als zij de pandemie met slechts twaalf uur verkortte. Bovendien hadden verhoogde investeringen in de productiecapaciteit de wereldwijde vaccinatie-inspanningen met een jaar kunnen versnellen, wat naar schatting 1,75 biljoen dollar zou hebben bespaard.
We moeten het duidelijk beter doen als de volgende pandemie toeslaat. Zelfs zonder een gecoördineerde wereldwijde investering – een enorme uitdaging – zouden we vooruitgang kunnen boeken. In plaats daarvan toonde onze analyse aan dat het voor individuele landen, waaronder lage- en middeninkomenslanden, kosteneffectief zou zijn geweest om tijdens COVID-19 risicodragend te investeren in een uitgebreide vaccinproductie. Vaccins zouden sneller beschikbaar zijn geweest, minder mensen zouden zijn gestorven en economieën zouden zich sneller hebben hersteld. (Dat gezegd hebbende, hogeinkomenslanden kunnen en moeten het voortouw nemen bij uitgaven voor onderzoek en ontwikkeling, die baat hebben bij coördinatie).
Ik heb een groot deel van het voorjaar en de zomer van 2020 geprobeerd om lage- en middeninkomenslanden over te halen om het voorbeeld van het VK te volgen, maar dat is niet gelukt; de meeste van deze landen hebben geen risicovaccins gekocht. Uit een werkdocument van de Wereldbank bleek dat 60 tot 75 procent van de vertraging in de levering van COVID-19-vaccins aan lage- en middeninkomenslanden te wijten was aan het feit dat ze de aankoopovereenkomsten later ondertekenden dan de hogeinkomenslanden. Hoewel het ongetwijfeld moeilijk is om iets nieuws te doen in een crisis, brachten gesprekken met verschillende belanghebbenden twee problemen aan het licht: politici vreesden beschuldigd te worden van corruptie als het vaccin zou mislukken en instellingen zoals de Wereldbank konden geen leningen verstrekken voor de aankoop van een vaccin dat nog niet bestond.
SPRING SALE: Save 40% on all new Digital or Digital Plus subscriptions
Subscribe now to gain greater access to Project Syndicate – including every commentary and our entire On Point suite of subscriber-exclusive content – starting at just $49.99.
Subscribe Now
Om deze problemen te overwinnen, moeten multilaterale ontwikkelingsbanken (MDB’s) financieringsmechanismen opzetten om aankopen met een risico tijdens een pandemie mogelijk te maken, evenals mechanismen voor hogeinkomenslanden om het risico van deze leningen te verminderen. In tegenstelling tot de vaccindonaties en toezeggingen tijdens COVID-19, die te gering van omvang waren en te laat kwamen, zouden deze maatregelen lage- en middeninkomenslanden daadwerkelijk voldoende middelen verschaffen om te reageren op de volgende pandemie.
Wanneer lage- en middeninkomenslanden vaccins, therapeutica en diagnostica moeten kopen op de schaal die nodig is om een pandemie te bestrijden, zijn MDB’s hun enige realistische financieringsbron. Maar de huidige aanbestedingsregels verhinderen de aankoop van deze risicovolle tegenmaatregelen. De regels moeten daarom worden herzien om dergelijke aankopen mogelijk te maken, rekening houdend met de unieke uitdagingen van een wereldwijde gezondheidscrisis. MDB’s kunnen ook samenwerken met belanghebbenden om modelcontracten voor aanbestedingen op te stellen, en kaders voor schadeloosstelling en aansprakelijkheid op te stellen, om processen te stroomlijnen en vertragingen tot een minimum te beperken.
Hogeinkomenslanden kunnen helpen door deze leningen te garanderen voor het geval de kandidaat-vaccins mislukken. Dit zou het financiële risico voor lage- en middeninkomenslanden verminderen en de bezorgdheid van politici over hun mogelijke aansprakelijkheid wegnemen. In ruil voor deze relatief bescheiden last op hun balans kunnen hogeinkomenslanden aanzienlijke investeringen faciliteren die aanzienlijke voordelen voor de wereldwijde gezondheid en grote economische opbrengsten beloven. Tijdens COVID-19 erkenden velen van ons in de Britse regering dat dit een van de meest effectieve manieren was om ons beperkte hulpgeld te gebruiken, en we stelden zelfs een dergelijke maatregel voor, zij het zonder resultaat.
COVID-19 leerde ons dat het ontwikkelen van nieuwe mechanismen midden in een pandemie praktisch onmogelijk is. Internationale beleidsmakers moeten nu de nodige kaders opzetten om ervoor te zorgen dat lage- en middeninkomenslanden bij de volgende pandemie risicovolle medische tegenmaatregelen kunnen kopen om de duur ervan te verkorten en de billijke toegang tot gezondheidszorg te verbeteren. Zoals ons werk aan de Market Shaping Accelerator van de universiteit van Chicago laat zien, riskeert elk uitstel miljoenen levens en biljoenen dollars.